!! राष्ट्राय स्वाहा !!

आज मी एका आकाशला बदल स्वीकारताना आणि स्वतःला बदलताना अनुभवलंय, हो खरच.. सांगतो नेमके काय झाले ते. एका प्रवाश्याला लिफ्ट देण्याच्या निमित्ताने का होईना पण त्याला सोडायचे म्हणून संविधान चौक, वानवडीत थांबलो. तेवढ्यात रस्त्याच्या बाजूला एक आई आणि तिचा मुलगा, गाडीच्या चाकाजवळील गार्डला कव्हर लावताना दिसले आणि माझ्याही गाडीला लावावे म्हणून बोललो. तिथे मी भेटलो आकाश आणि त्याच्या कष्टाळू आईला. नेहमीच्या सवयीनुसार काम करताना मी त्याला त्याचे नाव विचारले? आणि लगेचच पुढचा सवाल केला 'शाळेत जातोस का?'. तो म्हणाला मला सर्व काही येते म्हणून शिक्षकांनी मला शाळेत घेतले नाही आणि मी देखील त्यांना परत विचारले नाही. हे बोलल्यावर मला समजले त्याला नक्की काय म्हणायचे होते ते पण तितक्यात तो म्हणाला 'माझ्या वयाच्या इतर मुलांना शाळेत जाताना बघितले की मलाही शाळेत जावे असे वाटते, पण नाही जात.' बोलता बोलता मी लगेचच त्याला बोलून गेलो, 'एकदा जेवलो की भूक भागते का?' त्याचा चेहरा आश्चर्यचकित दिसला, कदाचित त्याला ते उदाहरण पटले असावे, म्हणून मी त्याला आणखी समजावून सांगण्याचा प्रयत्न केला,...

इंसाफ की डूबती नौका इन दिनों बेचिराग कर रोती रहती है दुनिया, संविधान की मौजूदगी में देशको अंधेरे मैं झोंक दिया, कई घायल किये तो कई अपनोकों भूल गए, इंसाफ की डूबती नौका मैं निर्दयता का झूला झूल गए। (जो खण्डित भारत चाहते है) उन्होंन्हें बिछा दिए काटें कई, चुभे उन्हें जिन्हें सुरक्षा नसीब न हुई, उन्होंन्हें दिखाया पत्थरों से बदला कैसे लिए, की अंधेरे में अपने सगोंके उजालेंको हम भूल गए। क्या पता क्यों उन विदेशियों से मुल्खको आझाद किया, देशकी अंखडता के कारण जुल्मका घाव अपने सीने पे लिया, देश की सुरक्षा के लिये अपना जीवन कुर्बान किया, उन्हें भुल हम फिर विदेशियों के इरादों पे फिसल गए। बता दो अब क्या इतिहास दोहराने से जीत गए, उजाड़कर अपनो की दुनिया जीना सीख लिए, बदले से ही मनःशांती होगी पूरी इन विचारों पे डट गए, अपने अस्तित्व के अंहकार मैं देशके तुकडे कबूल कर लिए। -शुभम जगताप©